Co się będzie działo, jeśli nic się nie wydarzy

21 grudnia tuż tuż a zapowiadana apokalipsa opóźnia się nie gorzej, niż pociąg ekspresowy na polskich kolejach. Od dwóch miesięcy najczęstszym hasłem kluczowym, przez które ludzie odnajdują mojego bloga jest "gdzie jest nibiru" czy "niezwykły układ planet 21.12.12' - zostało już tak mało czasu że nawet najbardziej naiwny zaczął się domyślać, że nawet najdziwniejsze wykręty z chowaniem się za planetami czy zygzakowatą orbitą nic nie pomocą, i Planeta Zagłady albo powinna już być dobrze widoczna, albo w ogóle nie istnieje.
Raczej nie nadleci z głębin kosmosu nieznana planeta, bieguny się nie odwrócą, Ziemia nie zatrzyma, nie zaleje nas kilometrowe tsunami i ocean lawy. Najwyżej parę sekt popełni zbiorowe samobójstwo. Może ktoś podpali dom a ktoś inny wpadnie na pomysł wystrzelania sąsiadów. Ale świat będzie trwał.

Co jednak będzie później? Co się stanie, gdy nic się nie stanie? Cóż, na podwiązywanie pomidorów jest trochę za zimno. Choć zostało jeszcze trochę czasu, to jednak znając media i ich rządzę sensacji, znając pokrętne ludzkie myślenie i wreszcie paradoksalne nadzieje wiążące się z tematem, mogę się już teraz dziś pobawić w jasnowidza. A na pewno będzie się mówiło o Słońcu.

I - To wszystko prawda ale data była zła
Zbyt dużo jest idiotyzmów w które uwierzyły masy ludzi, aby teraz nagle je wszystkie odrzucić. Jedną z oznak umysłowego bezwładu jest niechęć do zmiany punktu widzenia oraz porzucenia pewnych myśli, choćby były najbardziej sprzeczne i absurdalne, zaś im większy jest myślowy konglomerat jaki przychodzi odrzucić, tym większy jest opór. Łatwiej zmienić zdanie na temat konkretnego polityka, niż zakwestionować jakąś teologię. Dlatego teorie Nibiru, Przebiegunowania, Apokalipsy Majów itp. nadal będą trwały z drobnymi modyfikacjami. Ludzie będą sądzili że to wszystko to jest prawda, tylko pomyliła się nam data. Zaś sposobów jej przesuwania jest na prawdę sporo, stąd podpunkty:

*Trzy dni niepewności
Aby wiedzieć kiedy kończy się cykl Długiej Rachuby, trzeba znać datę początkową, a do tej nie ma zupełnej zgodności. Data obecnie najbardziej uznana - ale nie jedyna z proponowanych - to 11 sierpnia 3114 r. p.n.e. . Jednak są wyliczenia, które sugerują przesunięcie o trzy dni do przodu. Możliwość połączenia Końca z Bożym Narodzeniem jest na tyle kusząca, że już spotkałem się z takimi opiniami.

*Bo reformowano nasz kalendarz czyli 10 dni
Gdy papież Grzegorz zreformował kalendarz, dla usunięcia pewnego nadmiaru dni, jakie zostały błędnie naliczone w latach przestępnych, zarządzono że po 5 października ma następować od razu 14. Uznano po prostu, że dziesięciu dni nie było. Czy zatem oznacza to, że nastąpiło przesunięcie w stosunku do "czasu prawdziwego" i do wyliczeń majów powinniśmy dodać 10 dni? Już się spotykałem z takimi tłumaczeniami. Wszystkie one mają wadę wynikającą z niezrozumienia sensu reformy - dziesięciodniowe przesunięcie było właśnie powrotem do "czasu prawdziwego". Kalendarz juliański naliczał 1 dzień co 128 lat, którego to dnia nie było. Do dziś to już niemal dwa tygodnie różnicy. Reform zatem minimalizowała to przesunięcie (aczkolwiek nie do końca - zredukowano przesunięcia nie od czasów początków ery chrześcijańskiej, tylko od soboru w Konstancji, dlatego przesilenie zimowe, które kiedyś wypadało 25 grudnia, przesunęło się na 21). Jakkolwiek jednak by nie przesuwano, nie zmienia się jedno - gdy wyliczano korelację długiej rachuby z naszymi datami, to znaleziono ją dla naszego, gregoriańskiego kalendarza, a nie jakiegoś wyimaginowanego "prawdziwego czasu".

*Przecież Jezus urodził się kiedy indziej
Parę razy spotykałem się z pomysłem związanym z niepewnością co do daty narodzin Jezusa. Otóż wygląda na to, że gdy pierwsi historycy próbowali ustalić datę tego zdarzenia, będącą początkiem "naszej ery", pomylili się o kilka lat. Już tu pisałem o rozbieżnościach w tekście samej Biblii, pozwalających wybiegać w czasie o dekadę do przodu lub tyłu, w każdym razie obecnie akceptowany jest pogląd, że Jezus urodził się w roku 6 po Chrystusie. Czy to oznacza - pytają niektórzy - że teraz tak na prawdę mamy rok 2006?
Data zawsze jest w jakimś stopniu kwestią umowną. Wszyscy umawiamy się a to, że teraz mamy taki to a taki rok, począwszy od jakiegoś wybranego punktu. W naszej wersji jest to rok 2012, u Żydów jest to rok 5773 od stworzenia świata, zaś dla Muzułmanów rok 1434 od hidżry. Na coś musimy się umówić. Nasz umowny punkt początkowy nastąpił 2012 lat temu, i dziś nie ma faktycznego związku z jakimś rzeczywistym zdarzeniem.
Pozostaje tylko pytanie co to wszystko ma do kalendarza Majów, którzy przecież nie ustalali swych rachub wedle narodzin Jezusa, o których nie mieli pojęcia?

II - Mogliśmy się mylić, ale idea była słuszna
Inna opcja to stwierdzenie, że może Majowie się mylili co do roku, ale przecież "jest tyle Znaków" i zapowiedzi Końca, że to musi nastąpić. Albo że w tym szczególnym dniu kosmiczna katastrofa miała nie tyle nastąpić, co zostać uruchomioną. W ten sposób bez żadnych sztuczek matematycznych teorie katastroficzne przesuną się na rok 2013.
Patrick Geryl, który być może zapadnie się pod ziemię wraz z milionami, jakie zarobił na książkach i sprzedaży bunkrów, zostawił podobną furtkę - od czasu do czau, między obrazami wielkiej katastrofy jaka na pewno nastąpi, wspomina "o ile dobrze wyliczyłem datę". Możliwe więc że już w styczniu ukaże się jego książka tłumacząca, że pomylił się w obliczeniach, ale teraz na pewno już się nie myli.
Kwestię rzeczy jakie na pewno się nie zdarzą już omawiałem, i w zasadzie mógłbym w tamtym wpisie tylko zmienić datę, a więc:
- Nie nastąpi nagłe przebiegunowanie
- Ziemia nie przejdzie przez równik galaktyczny
- W roku 2013 wszystkie planety nie ustawią się na jednej linii
najbardziej liniową koniunkcję pokazuję na obrazku:

III - To my uratowaliśmy świat
Bez wątpienia już nazajutrz po Wielkim Dniu pojawią się grupy, które będą próbowały się podczepić pod Ocalenie. Przedsmak na mniejszą skalę obserwowaliśmy po niedawnym awaryjnym lądowaniu kapitana Wrony. Podczas gdy wielu jeszcze chwaliło umiejętności pilota, szybko pojawiły się alternatywne wyjaśnienia. I oto okazało się, że ktoś na pokładzie miał relikwie JPII, ale jeśli nie one to na pewno pomógł duchowy opiekun pewnej mistrzyni jogi, albo modlitwa pewnego pastora...
Takie działania w mniejszym lub większym stopniu są nie tyle objawem ludzkiej naiwności co raczej próbą zawłaszczenia choć części uwagi dla tego zjawiska, które jest ważne dla danej osoby. Najcześciej przybiera to postać niedoszłego cudu - gdy zdarza się że mogło dojść do katastrofy ale do niej nie doszło, ktoś wpada na pomysł, że nie doszło dzięki Bożej interwencji. Przykładem cud w Białymstoku polegający na tym, że gdy w środku miasta wykoleiła się cysterna z chlorem, to nie doszło do jej rozszczelnienia, zatem za dowód tego, iż stało się coś cudownego, uznano to, że nie stało się nic.
Gdy już stanie się oczywiste, że świat będzie nadal trwał, szybko pojawią się grupy dowodzące, że to dzięki nim. Będą to głównie stowarzyszenia medytacyjne lub modlitewne, jak stowarzyszenie medytacji transcedentalnej, twierdzące że odpowiednio duża liczba medytujących niejako automatycznie wywoła powszechny pokój. Najciekawsze jest jednak to, jak może zachować się stowarzyszenie Projekt Cheops.

Sadząc po relacjach, stopień uwikłania członków tej sektopodobnej grupy jest na tyle duży, że z powodzeniem przetrwa ona niespełnienie się najgorszych przepowiedni. Po prostu powiedzą wyznawcom, że ich działania uratowały świat. Że pomimo iż nie dokopali się do sztolni pod Ślężą ani do Wielkiego Labiryntu i nie znaleźli absolutnie niezbędnych artefaktów, to i tak coś tam zadziałało i niewidzialna, lecąca zygzakiem planeta Nibiru minęła nas bez echa. Już tak raz było.
Gdy w listopadzie zeszłego roku mieliśmy bardzo jedynkową datę, już na kilka miesięcy przedtem PCh zbierał pieniądze i biżuterię potrzebna na odlanie ze szczerego złota prętów, które umieszczone w komorze królewskiej piramidy Cheopsa miały być absolutnie niezbędne do uruchomienia kosmicznej anteny w niej zawartej[1]. Pieniędzy było mało, zaś zarządzający terenem zamknęli piramidy w ten dzień, obawiając się najazdu innych podobnych nawiedzeńców. Pręty nie zostały umieszczone wewnątrz na czas, ale po kilku dniach radośnie obwieszczono, że piramida włączyła się sama. Na co poszła zebrana kasa nie wiadomo, bo fotografii odlanych prętów nie przedstawiono...

III - To wszystko pic na wodę, a tak na prawdę zniszczy nas już niedługo...
I wreszcie nowe idee, podczepione pod obumierającą większą, w jej chłodnym cieniu wyrosłe. Główne strachy będą dotyczyły Słońca i Komet.

Jedną z popularnych teorii na ten rok, było iż Słońce wywoła na ziemi wielką burzę magnetyczną, która spali cała elektronikę. Potwierdzeniem wydawało się to, że spodziewano się maksimum aktywności słonecznej właśnie na rok 2012. Słońce tymczasem sprawiło wszystkim niespodziankę i rozleniwiło się do tego stopnia, że prognozy przesuwają ten punkt na połowę 2013 roku. Nie trudno zatem domyśleć się, że gdy odrzucimy bzdury o niewidzialnych planetach i niedokończonych kalendarzach, to nadal aktualnym strachem pozostaje obawa o to, co też nam może zrobić Słońce.
Często można się spotkać wręcz z twierdzeniem, że niszcząca burza słoneczna już została przewidziana, że naukowcy się jej spodziewają i że sama NASA pisze, że na pewno nastąpi w przyszłym roku. Na pewno? Nastąpi? Jak zwykle ktoś tu poprzekręcał niektóre rzeczy...
Źródłem pierwotnym był artykuł na stronie głównej NASA na temat raportu o potencjalnych skutkach silnej burzy słonecznej. Różne instytucje co jakiś czas wypuszczają takie analizy, aby pokazać co może się stać gdy zrealizuje się któryś z czarnych scenariuszy i jak się na to przygotować. Jeśli w waszej okolicy znajdują się chłodnie, zapory wodne lub zbiorniki gazu, to na pewno jakaś instytucja stworzyła już raport nt. skutków wycieku amoniaku z instalacji, przerwania zapory czy wybuchu gazu. Podobnie rzecz wyglądała tutaj - NASA omówiła w artykule z roku 2009 raport przygotowany przez amerykańską Academy of Science[2] na temat tego jakie mogą być globalne skutki silnej burzy magnetycznej, ale potencjalnie. Niedługo potem pojawił się artykuł o prognozach na najbliższe maksimum - w roku 2013 gdzie oprócz stwierdzeń, że cykl będzie zapewne najsłabszy od 80 lat zawiera ostrzeżenie, że mimo to kosmicznej pogody nie powinno się lekceważyć, bo nawet w okresach spokojnych zdarzają się silne rozbłyski - jako przykład podano rozbłysk z roku 1859 który wywoływał uszkodzenia w sieci telegraficznej, a który miał miejsce podczas słabego cyklu[3].
Szybko media wyłapały, że następne maksimum aktywności będzie w okolicach roku 2012 i już szybko pojawiły się alarmistyczne artykuły o tym jak to naukowcy spodziewają się, że w tymże roku taka katastrofalna burza będzie. Sami chyba przyznacie, że między przestrogą aby być na coś gotowym, a informacją że coś się zdarzy, jest całkiem spora różnica.
Czy zatem słoneczna burza się w przyszłym roku nie zdarzy? Cóż, jasnowidzem nie jestem i tego powiedzieć nie mogę. Wiem jedynie że nikt nie powiedział, że będzie na pewno.

Od wieków ludzie mieli coś do komet. Ilekroć się pojawiały wieszczyli nieszczęście. Prawdopodobnie więc gdy w zbliżającym się roku pojawią się aż dwie jasne, będzie to okazją do kolejnych katastroficznych ostrzeżeń. Już w marcu przez kilka dni wieczorem będzie można zauważyć gołym okiem kometę C/2011 L4, ale to jeszcze nic, gdyż w listopadzie pojawi się kometa C/2012 S1 (Newski-Nowiczonok) która prawdopodobnie przez jeden-dwa dni osiągnie jasność księżyca w pełni i będzie widoczna w dzień. Pozwoli to odgrzebać stare historie o "drugim słońcu" i morderczej komecie, z którymi mieliśmy do czynienia podczas paniki związanej z kometą Elenina.

IV - Przecież to miała być tylko duchowa przemiana...
Gdy ucichną katastroficzne wątki, na światło dzienne wyjdzie dotychczas mało emocjonujący ruch New Age, który w tymże przerażającym dniu upatrywał nie katastrofy, lecz Wielkiej Przemiany; masowego oświecenia narodów i czegoś tam w tym stylu. I tutaj głównym tematem będzie stwierdzenie, że Przemiana się dokonała, jeśli zaś ktoś stwierdzi ze jej u siebie nie spostrzegł, zostanie zglebiony łagodnym stwierdzeniem, że widocznie ma zbyt ograniczony umysł, albo znajduje się bardzo nisko na mapach świadomości, albo ma pecha i u niego nie zadziałało.
Bardziej jednak prawdopodobne wydaje mi się tłumaczenie, że Przemiana dotyczyła tylko wybranych, i tymi wybranymi są akurat oni, bo jedli dużo zieleniny, wstawali o świcie i stawali na głowie. W ten sposób grupy rozwijających się duchowo będą mogły poczuć się wyróżnione. Zarazem pojawi się w nich już zresztą zauważalny pogląd kryptokatastroficzny, polegający na stwierdzeniu, że teraz "wibracje" czy "gęstości" na planecie są tak wysokie, że ci którzy nie zaczną zaraz medytować i wykonywać codziennie 108 pokłonów do Bóstwa, najpewniej tego nie przetrzymają, dostaną raka albo zawału i powymierają.
Trudno przewidzieć jakie się pojawią nowe pomysły. Gdy jeszcze popularna była idea Końca/nadejścia ery wodnika w roku 2000, mówiono że od przełomu lat 80 - 90. rodzą się na świecie szczególne dzieci, oświecone od urodzenia, nazywane Dziećmi Indygo. Potem okazało się, że to za mało, i teraz zaczną się rodzić Kryształowe. Teraz zgodnie z tą logiką powinny rodzić się Dzieci Złote, lub Ultrafioletowe.

Tak na prawdę dużą część osób przerażonych apokalipsą stanowią nie ci, którzy wierzą w takie rzeczy, lecz ci, którzy zewsząd o tym słyszą i sami nie wiedzą co o tym myśleć. Duża część z nich uspokoi się pod koniec grudnia i nie nabierze się drugi raz, toteż ruch Końca Świata 2013 powinien przyjąć mniejsze rozmiary, zaś entuzjazm wokół takich tez będzie słabł. A ja za rok podsumuję swoje przewidywania.


-------
[1] "Ta pani pyta – już odpowiadam: te złote pręty mają być przekaźnikiem energii, te złote pręty mają być od was kochani. Nie chodzi nawet o złoto, tylko najważniejsza jest wasza ENERGIA MIŁOŚCI. Dlatego w dniu dzisiejszym, tak bardzo oficjalnie - ja, Samuel proszę was o dar waszego serca w formie złota.
Kochani, czy to zerwany łańcuszek, czy pierścionek bez oczka – jeżeli dacie to z miłością, to wtedy to jest najpiękniejszy dar i z tego złota będą zrobione pręty, na których w sarkofagu zostanie umieszczona kryształowa piramidka". Sesja 14 2011
[2]  http://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2009/21jan_severespaceweather/
[3]  http://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2009/29may_noaaprediction/

Ktoś tu kręci a Ziemia się nie zatrzyma

I znów Zakrywcy powalają "naukowym" newsem. Oto 16 stycznia 2013 roku ma zatrzymać się ziemia:

Ostatnio do tego repertuaru dodano nowe zjawisko - zatrzymanie się Ziemi. Geofizyk, prof. Joseph Jankowski na łamach czasopisma "Weekly Word News" napisał, że Ziemia będzie stopniowo wygaszać ruch obrotowy, aż zatrzyma się zupełnie. Podał nawet przybliżoną datę tego wydarzenia - 16 stycznia 2013 roku!
Żaden szanujący się naukowiec nie podaje co do dnia, kiedy ma nastąpić przewidywane zjawisko. Aby to zrobić, musiałby mieć bardzo dokładne dane albo... znać przyszłość, dlatego teoria Jankowskiego jest wkładana między bajki. Mimo wszystko sama zmiana ruchu obrotowego Ziemi wcale nie jest niemożliwa.
Bardziej prawdopodobny scenariusz zatrzymania się Ziemi zaproponowany został przez Witolda Frączka - naukowca polskiego pochodzenia, pracującego dla ESRI Inc. (Environmental Systems Research Institute). Nie jest to futurystyczna wizja, ale przykład jak najbardziej poważnych rozważań akademickich i pokazu umiejętności programu ArcGIS do modelowania i wykonywania złożonych analiz i obliczeń pomiarowych oraz generowania na ich podstawie map.

(...)Wszystko na równiku zostałoby oderwane od ziemi z szybkością większą od szybkości dźwięku i wyrzucone z ogromną siłą w powietrze. Ponieważ prędkość ucieczki z Ziemi wynosi ok. 40 000 km/h, taka siła nie wystarczy, aby przedmioty, ludzie, zwierzęta itp. poleciały w kosmos.
Im dalej od równika, tym szybkość z jaką wszystko wzbijałoby się w powietrze, malałaby. Jedynie Ci, którzy mieszkają blisko bieguna nie odczuliby nagłego zatrzymania się Ziemi. Ale nie mieliby powodu do radości. Ponieważ Ziemia by się już nie obracała, dzień (i noc) trwałyby po 365 dni dla połowy oświetlanej przez Słońce i drugiej, będącej w ciągłym cieniu. Jasna połowa byłaby prażona przez Słońce, ciemna byłaby zimna i nieprzyjazna dla życia. Nie byłoby już cyklu noc-dzień, ani pór roku. Całe życie uległoby zniszczeniu w większości w pierwszych chwilach po zatrzymaniu się planety, a pozostałe, które mogłoby przetrwa w pobliżu biegunów, pod wodą, która by spłynęła z równików w kierunku biegunów oraz zalała dawne kontynenty, zwłaszcza na północy.[1]

Na początek poszukałem źródeł tych informacji. Weekly Word News to tygodnik brukowy wypełniony ciekawostkami, sensacyjnymi doniesieniami i innymi humbugami. Pismo przoduje w opisywaniu historii typu "Uprawiałem seks z kosmitką" (plus zdjęcia kosmitki), "Elwis żyje, ukrywa się w Chile", "Byłam kochanką Mubaraka" itp. Historyjki w większości zmyślone, mimo motta "Nic oprócz prawdy". Słynna stała się seria artykułów o Batboyu - nieletnim superbohaterze będącego wynikiem skrzyżowania człowieka z nietoperzem, czy o odnalezionym na strychu małym smoku w słoiku z formaliną, a nawet o mieszkańcach Merkurego wykupujących ziemię w okolicach San Francisco. Nasz Fakt z wielorybem z Wisły wysiada.
Parę razy publikowano tak skandaliczne artykuły, jak ten w którym pokazano zdjęcia seryjnego zabójcy Teda Bundyego po wykonaniu egzekucji na krześle elektrycznym, zasadniczo jednak gazeta ma charakter satyryczny.
Od 2007 roku w związku z niską sprzedażą, funkcjonuje jako serwis internetowy.

Sami przyznacie, że to mało wiarygodne źródło?

Artykuł opiera się na ich artykule ze stycznia 2010 roku. Bliżej nieokreślony prof. Jankowski stwierdza tam, że odkrył iż Ziemia zaczęła szybko zwalniać, i że zatrzyma się całkowicie 16 stycznia 2013 roku. Spowolnienie obrotu ma postępować coraz szybciej i już latem 2011 roku dzień miał mieć długość 38,6 godziny.[2] Prócz pisma nie ma innego źródła które potwierdzałoby teorię. To wymysł panów redaktorów, który już się nie sprawdził, ale mimo to wp.pl przedstawia rzecz jako nową teorię, nie podając tych szczegółów, które mogłyby poddawać ją w wątpliwość. Jest to praktyka godna potępienia, już bowiem znajduję liczne cytowania tego artykułu na stronach internetowych, więc fałszywa wieść poszła w świat.

Natomiast wymieniane dalej symulacje Frączaka to w zasadzie model sytuacji w której spowolnienie ruchu obrotowego ziemi, następowałoby szybcie niż kompensacyjne zmiany kształtu jej skorupy. Ziemia bowiem, wirując z dosyć dużą prędkością, wskutek siły odśrodkowej nie jest idealną kulą - dokładne pomiary pokazują, że jest nieco szersza "w pasie" niż wynosi średnica na biegunach. Jej kształt da się w przybliżeniu opisać jako obrotową elipsoidę, co można nazwać po prostu "spłaszczoną kulą".

Średnica na wysokości równika to 12 756,2 km zaś od bieguna do bieguna 12 713,6 km, zatem powierzchnia morza na równiku jest oddalona od jądra ziemi o 20 km bardziej niż na biegunie północnym. Powoduje to, że punktem najbardziej oddalonym od środdka Ziemi nie jest szczyt Mount Everestu lecz szczyt mało znanej góry Chimborazo , w Ekwadorze. Góra ma wysokość 6,28 km ponad poziom morza i jest oddalona od równika o jeden stopień, a jej szczyt jest pokryty wiecznym śniegiem i lodowcami. Dla porównania najwyższy szczyt Afryki, Kilimandżaro jest oddalony od równika o 3 stopnie i ma wysokość 5,895 km, w związku z czym wierzchołek jest oddalony od środka planety o jakieś pół kilometra bliżej.

Gdyby obroty Ziemi zwolniły, spadłaby siła odśrodkowa i spłaszczenie kształtu ulegałoby zmniejszeniu. Dla spowalniania bardzo powolnego, zmiany kształtu skorupy ziemskiej następowałyby równomiernie ze zmianą wartości przyspieszenia ziemskiego na jej powierzchni.
W proponowanej symulacji ziemia spowolniłaby szybciej, przez co dosyć sztywna skorupa nie miałaby czasu na zmianę kształtu. W efekcie to co było płaską powierzchnią, stałoby się niebotyczną wyniosłością.
Trzeba jednak zauważyć., że w symulacji nie zaproponowano żadnego konkretnego mechanizmu zatrzymania. Po prostu programista założył "powiedzmy że Ziemia się zatrzyma" i na tej podstawie przeprowadził symulację, która ma znaczenie raczej jako śmiała próba sprawdzenia możliwości programu modelującego, a nie jako konkretna teoria tego jak i czy Ziemia się zatrzyma. Sam zresztą o tym pisze.[3]

Ameryka po zatrzymaniu się ziemi, wedle symulacji Frączaka

Można oczekiwać że za rok Odkrywcy "odkryją" fałszywkę Weekly Word News z 2005 roku, mówiącą że do Ziemi zbliża się z kosmosu "chmura chaosu" powodująca rozpad wszystkiego z czym się zetknie, i które wedle pewnego bliżej nieznanego naukowca ma się zderzyć z Ziemią w 2014 roku. A gdy już popełnią taki artykuł, wspomnijcie mojego bloga.

A powieści o tym, że w wyniku nagłego przebiegunowania Ziemia się zatrzyma i zacznie kręcić w drugą stronę, należy między bajki włożyć.

--------
[1] http://odkrywcy.pl/kat,111402,page,3,title,Czy-Ziemia-przestanie-sie-krecic,wid,14270436,wiadomosc.html
[2] http://weeklyworldnews.com/headlines/15077/earths-rotation-slowing/
[3] http://www.esri.com/news/arcuser/0610/nospin.html

Krzywy księżyc

Podobno z księżycem jest coś nie tak. Zrobił się krzywy. Albo się przekrzywił. Podobno ma to związek z rokiem 2012. Podobno.

Każdy z nas ma zakodowany w głowach obraz księżyca jako ładnego rogalika, stanowiącego pionowo ustawiony wycinek koła. Pionowo. Czyli że jakby poprowadzić linię od jednego rogu do drugiego i przedłużyć w dół to by poszła pod kątem prostym do horyzontu. Wprawdzie nikt nie ma wyobrażeń aż tak geometrycznie uściślonych, ale gdy tylko coś zaczyna być nie tak, wszyscy zauważają odstępstwa od tak ustalonego obrazu.

W internecie pojawia się coraz więcej artykułów i filmów opisujących, że z Księżycem coś się stało, na przykład ten film. Pewien Niemiec donosi że 6 marca 2011 roku zaobserwował cienki sierp Księżyca leżący na boku, równocześnie program pokazujący fazy księżyca wskazuje, że powinien stać prosto:

Zatem i ja zaglądam do programu astronomicznego na ten dzień, konkretnie do HeavensAbove:
Program pokazuje nam sierp z boku, niewiele tylko przekrzywiony, tak samo jak temu panu. Dlaczego zatem gdy wyjrzał przez okno, sierp leżał na boku?

Na boku względem czego, że tak zapytam? Jaki punkt odniesienia uznajecie za górę a jaki za dół? Jeśli przyjrzeć się programowi, widać że położenie faz księżyca jest przez niego podawane względem osi północ-południe księżyca, ta zaś względem linii orbity, a linia orbity tworzy na niebie półkole. Podpis pod obrazkiem nie pozostawia wątpliwości - Księżyc został przedstawiony biegunem północnym ku górze. A ta góra to nasza północ a nie zenit. Co z tego wynika? A no to, że gdy księżyc wschodzi, to linia jego orbity tworzy z horyzontem pewien kąt, mniejszy lub większy, zależnie od położenia na orbicie. Gdy Księżyc znajduje się w punkcie najwyższym linia orbity jest prawie prostopadła do horyzontu, zaś gdy zachodzi znów tworzy z horyzontem pewien kąt ale od drugiej strony. Położenie cienia księżyca w ciągu jednej nocy zmienia się niezauważalnie, zaś układ rogów księżyca względem linii orbity również. Skoro tak, to wschodząc księżyc względem horyzontu leży na jednym boku, potem stoi prosto a potem leży na drugim boku. Lepiej objaśnię to na obrazkach:

Na tym schematycznym rysunku, Księżyc znajduje się w kwadrze. Wschodzi na wschodzie, góruje na południu i zachodzi na zachodzie, ponieważ półokrąg horyzontu jest tu wyprostowany, linia orbity księżyca przyjęła taką właśnie postać. Dla ułatwienia zrozumienia, zaznaczyłem na jasnej stronie kropkę, odpowiadającą jakiejś tak strukturze powierzchni.
A zatem najpierw księżyc wschodzi. Dla takiej fazy moment wchodu może być przeoczony, gdyż następuje około południa gdy słońce jest wysoko, ale kto wie to go wypatrzy, bo w dzień też go widać. Linia jego orbity wychodzi zza horyzontu pod pewnym kątem. Jeśli linia naroży, odpowiadająca przebiegowi terminatora, ma być w przybliżeniu prostopadła do linii orbity, to przy wchodzie, wobec ostrego kąta miedzy horyzontem a linią orbity, wypukłość celuje w górę a biegun północny na północ, czyli w lewo, i Księżyc "leży na lewym boczku".

Potem księżyc góruje, co oznacza że znajduje się w najwyższym punkcie orbity. Dla kwadry następuje to o zachodzie słońcu lub tuż po. Linia orbity jest tu w przybliżeniu równoległa do południowego horyzontu. Biorąc horyzont za punkt odniesienia widzimy, że terminator tworzy z nim kąt prosty. Nasz półksiężyc "stoi prosto" a wypukłość celuje na zachód, w stronę Słońca, zaś biegun północny na północ, czyli w górę. Jeśli zobaczymy księżyc w tym momencie, wszystko będzie dla nas w porządku.

Następnie księżyc zachodzi. Przy kwadrze następuje to około północy. Słońce jest schowane głęboko pod horyzontem i w jego stronę, a więc w dół, jest skierowana wypukłość półksiężyca. Terminator jest prawie równoległy w stosunku do zachodniego horyzontu. Księżyc "leży na prawym boczku".
Gdybyśmy zobaczyli zdjęcia księżyca w tych trzech momentach, zawsze robione z ziemi a więc mające horyzont za "dół", musielibyśmy uznać, że w ciągu jednej nocy księżyc obrócił się o 180 stopni. W rzeczywistości o dokładnie tyle stopni obrócił się nasz punkt odniesienia, bo najpierw był nim horyzont wschodni a potem zachodni. Ot i cała zagadka.

Dlaczego jednak czasem księżyc wschodzi prosto a czasem na boku? Bo przecież nie zawsze wygląda jak na rysunku.

Wiąże się to z paroma efektami. Po pierwsze, płaszczyzna orbity księżyca nie pokrywa się z płaszczyzną orbity Ziemi wokół Słońca, odchył wynosi 5 stopni kątowych co stanowi 10 obserwowalnych średnic księżyca. Gdyby obie płaszczyzny się pokrywały, przy każdym nowiu następowałoby zaćmienie słońca a przy każdej pełni zaćmienie księżyca. W rzeczywistości księżyc może znajdować się na niebie pięć stopni na lewo lub na prawo słońca. Zaćmienia następują gdy księżyc znajdzie się na takim punkcie orbity, w którym obie płaszczyzny się przecinają, a że miejsca te, nazywane punktami smoczymi, przesuwają się, trzeba trafu aby te trzy rzeczy ustawiły się na jednej linii.
Maksymalnie pięć stopni w każdą stronę to nie dużo, ale dochodzi tu do głosu drugi efekt - odległość mierzona prostopadle może wynieść tyle, zaś mierzona po innej linii, niekoniecznie. Jeśli narysujecie linijką dwie linie, odległe o 2 cm i zmierzycie ich odległość prostopadle - to wyniesie 2 cm, jeśli jednak przekrzywicie linijkę, to znajdziecie i taką linię, która ma 3 cm, i taką która ma 5 cm. Dla linii ekliptyki (pozornej drogi słońca) i orbity księżyca odległych o 5 stopni, i tworzących z horyzontem kąt 45 stopni, odległość liczona po horyzoncie wynosi 7 stopni, czyli 14 średnic księżyca. Im mniejszy będzie kąt między horyzontem a tymi liniami, tym większa będzie odległość dla tych linii mierzona po horyzoncie.
I co z tego? Wyobraźmy sobie że słońce właśnie zaszło a księżyc po nowiu właśnie zachodzi. Jeśli znajduje się kilkanaście stopni nad słońcem (gdyby był bliżej to byśmy go nie zobaczyli) i siedem stopni od niego po horyzoncie na lewo, to ma postać rogalika stojącego prosto i skierowanego wypukłością na północ. Jeśli obie linie prawie się nakładają to księżyc jest nad miejscem w którym pod horyzontem znajduje się słońce i jego wypukłość jest skierowana w dół - księżyc "leży na boku" niczym symbol islamu. Częściej się zdarza, że jest mniej lub bardziej odchylony, dlatego częściej obserwujemy rogal "stojący" niż "leżący". Tu, dla księżyca parę dni po nowiu:
Natomiast rogalika odwrotnego, a więc skierowanego wypukłością na południe nie zobaczymy, bo będzie wówczas parę stopni od słońca, w nowiu.
Takie położenie księżyca nad słońce następuje najczęściej pod koniec zimy, gdy orbita wznosi się wysoko, natomiast linia orbity słońca jest jeszcze dosyć nisko, przez co słońce nie wznosi się za wysoko i wcześniej wchodzi pod horyzont i z tych właśnie miesięcy pochodzą zdjęcia tak ustawionego rogala.

Ci, którzy rzadziej patrzą uważnie na niebo, nie zauważają tych prawidłowości, stąd gdy zobaczą że co jest nie tak, podnoszą alarm. Oczywiście gdy podczas ostatniej zimy księżyc znów przybrał taką pozycję, pojawił się wysyp teorii, ze spiskowo-katastroficznymi włącznie. Podaje się, że Ziemia się przekręciła o trzy stopnie, co ma być wynikiem oddziaływań Nibiru. Albo że oś księżyca się przewróciła, bo trafiła go kometa.
Nie trudno zauważyć, że w tym drugim przypadku, nie zaobserwujemy żadnych zmian zacienienia, natomiast w tym pierwszym, na pewno Islandczycy i mieszkańcy północnej Norwegii zauważyliby, że linia zasięgu nocy polarnych przesunęła się o 300 km w którąś ze stron, astronomowie zauważyliby, że punkt równonocy przesunął się nagle, zaś miłośnicy astronomii ustawiający oś główną swych teleskopów na biegun niebieski, spostrzegliby, że punkt ten przesunął się o sześć średnic księżyca. Nie mogłoby być zatem, że zauważył to tylko jakiś Niemiec, który wyjrzał przez okno.
Takie ustawienie się księżyca powtarza się co kilka lat, przegrzebując swoje archiwa znajduję zdjęcia takich ustawień z 2008 i 2009 roku:

Po lewej koniunkcja Księżyca i Merkurego z kwietnia 2009, po prawej Księżyc i Wenus z listopada 2008.

















Tak więc może w układzie Księżyc - obserwator dzieje się ostatnio coś nie tak, ale akurat z Księżycem wszystko jest w porządku.